Jako student akademii muzycznej, mogę śmiało powiedzieć, że ten film jest świetny nie tylko jako thriller z elementami komediowymi, które osoby ze środowiska muzycznego będą śmieszyły bardzo, ale również jako film o napięciu psychicznym kogoś, kto położył wielki koncert i na kilka lat zszedł ze sceny i teraz toczy walkę psychiczną nie tylko z tremą ale jeszcze z zabójcą, który zabije go za jeden chybiony dźwięk. To można śmiało odnieść do każdego, kto ma świadomość muzyczną i znajomość danej kompozycji i komu okazjonalny błąd będzie wadził na tyle, że nie będzie potrafił powiedzieć dobrego słowa po koncercie. Znam to z autopsji, bo nieraz miałem takie koncerty, po których ktoś mi wytknął, że w jakimś fragmencie utworu zjadłem jakiś dźwięk lub zagrałem złe dźwięki, oraz były takie koncerty po których potrafiłbym powiedzieć to samo o koncertach kolegów i koleżanek. Jako osoba koncertująca, mogę też powiedzieć, że niektórzy muzycy często mają na scenie takie głosy w głowie i wewnętrzną walkę - tutaj jest odrobinę komediowo ze względu na zabójcę, ale wyobraźcie sobie jak ćwiczyliście coś przez rok, albo dwa, albo dłużej i nagle przed ogromną publicznością palce odmawiają posłuszeństwa, a w głowie pojawia się myśl - masz przesrane i zaraz zwalisz! Chciałbym powiedzieć, że nie trzeba bardzo tego tłumaczyć, ale jak patrzę na oceny "znawców kina", którzy najchętniej dają 1 każdemu filmowi, w którym nie superbohaterów i innych Avengersów, to mnie krew zalewa i czuję że jednak muszę.